ΟΙ ΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ ΚΑΙ
Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ
Η ΡΙΖΙΚΗ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ
1. Εξέγερση χωρίς αιτία;
Αντιμετωπίζουμε σήμερα ένα από όλες τις απόψεις
ιστορικό και πολιτικό παράδοξο. Χώρες που διαφημίζονταν συστηματικά ως
πρότυπα της ήπιας ή ακραίας νεοφιλελεύθερης ανάπτυξης, ως υποδείγματα
αυστηρής δημοσιονομικής διαχείρισης συνδεδεμένης με σχετική ευημερία και
κοινωνική ειρήνευση, οι νέες τίγρεις της παγκόσμιας οικονομίας,
εμφανίζουν συστηματικά πλέον σημάδια κόπωσης και συνολικής απορρύθμισης.
Δεν είναι μόνο η κατάρρευση
της αυταρχικής κυβέρνησης του ισλαμιστή Μόρσι στην Αίγυπτο, κάτω από το
βάρος των λαϊκών κινητοποιήσεων, και το στρατιωτικό πραξικόπημα που
επαγγέλλεται «την αποκατάσταση της δημοκρατίας». Το πρότυπο εξόδου από
την κρίση του 2001, η Τουρκία, συνταράσσεται από μια άνευ προηγουμένου
εξέγερση των «κερδισμένων» του «υποδειγματικού» νεοφιλελεύθερου
ισλαμισμού, που με υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης κατόρθωσε να ενσωματώσει
παραδοσιακές θεοκρατικές αντιλήψεις σε μια άνευ προηγουμένου
νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που αξιοποίησε το μεγάλωμα της πίτας για να
διευρύνει το κοινωνικό χάσμα δίνοντας ξεροκόμματα στους πεινασμένους.
Και ενώ αυτό το νεοφιλελεύθερο όνειρο φαινόταν να είναι υδατοστεγές
απέναντι στους χείμαρρους της λαϊκής αγανάκτησης (στο κάτω-κάτω οι
ξεκληρισμένοι της Ανατολίας δεν είχαν κάτι να αντιπαραβάλουν στο
σύγχρονο δουλεμπόριο της ευκαιριακής δουλειάς στα υπερπληθυσμένα αστικά
κέντρα!), τελικά η ρωγμή προέκυψε από εκεί που ήταν το λιγότερο
αναμενόμενη.
«Δι’ ασήμαντον αφορμήν», μια πανίσχυρη κυβέρνηση
«έβγαλε» τον κόσμο στους δρόμους με μόνη της «άμυνα» την άγρια
καταστολή, και μάλιστα έναν κόσμο που στους λογαριασμούς των τεχνικών
της εξουσίας μάλλον συγκαταλεγόταν στους «ευνοημένους» της
νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης. Οι «χορτάτοι» υπερκέρασαν τους
πεινασμένους σε ενεργητική αντίσταση κατά ενός μίγματος ισλαμικής
ενοχικής ορθοδοξίας και νεοφιλελεύθερης αποενοχοποιημένης κατανάλωσης.
Και αποτέλεσαν σημείο κρυστάλλωσης για τη γενίκευση της εξέγερσης με τη
συμμετοχή και όλων που συμπιέστηκαν, συμπιέζονται και θα συνεχίσουν να
το κάνουν στον μελλοντικό επίγειο νεοφιλελεύθερο παράδεισο. Αυτών που το
καθεστώς αποκαλεί αλήτες και κακοποιά στοιχεία.
Στον αντίποδα γεωγραφικά, αλλά με τα ίδια περίπου
πολιτικά χαρακτηριστικά προέκυψε άλλο ένα «αναπάντεχο» και
«αδικαιολόγητο» ξέσπασμα στη Βραζιλία, το οποίο είχε και αυτό την «τύχη»
να αντιμετωπίσει την ίδια χωρίς μέτρο και συγκράτηση καταστολή κρατικών
μηχανισμών που έχουν εγγεγραμμένη στο DNA τους την απροκάλυπτη γυμνή
βία. Και πάλι «αδικαιολόγητα» έδωσαν το παρόν τα μεσαία στρώματα και η
νεολαία, που δεν φαίνεται να έχουν πειστεί από τη σχετικά μακροχρόνια
κυριαρχία ενός ήπιου νεοφιλελευθερισμού με «ανθρώπινο πρόσωπο», ο οποίος
δεν έχει καμία δυσκολία να αφομοιώσει την χωρίς όριο διαφθορά, τη
διεύρυνση των ανισοτήτων, τον συνδυασμό της «δημοσιονομικής πειθαρχίας»
(διάβαζε περικοπές κοινωνικών δαπανών) με την αλόγιστη σπατάλη για
φαραωνικών διαστάσεων «αθλητικές» διοργανώσεις.
Έτσι, οι ανεξέλεγκτες εξεγέρσεις δεν αποτελούν
εξαίρεση, αλλά τον κανόνα,