Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

Οι μεγάλοι του αθλητισμού...


 ...έχουν απο χρόνια απαντήσει στη  Βουλα Παπαχρήστου

 


Στις 16 Οκτωβρίου του 1968 έλαβε χώρα μια από τις πλέον συμβολικές κινήσεις στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων: ο λόγος για τη διαμαρτυρία των Tommie Smith και John Carlos στο Μεξικό

Οι δύο μαύροι αθλητές είχαν μόλις πάρει μέρος στην κούρσα των 200μ. Ο μεν Smith κερδίζοντας την πρώτη θέση και το χρυσό μετάλλιο, ο δε Carlos την 3η και το αργυρό. Ανάμεσά τους, με το αργυρό μετάλλιο, ο Αυστραλός Peter Norman.

Η απονομή λαμβάνει χώρα. Οι δύο Αφροαμερικανοί δεν φοράνε παπούτσια, αλλά μόνο μαύρες κάλτσες, συμβολίζοντας τη φτώχεια του λαού τους.

Ο Smith φοράει μαύρο μαντίλι γύρω από το λαιμό του, αντιπροσωπεύοντας τη μαύρη περηφάνια, ενώ ο Carlos έχει ανοιχτό το φερμουάρ της φόρμας του, δείχνοντας αλληλεγγύη σε όσους βγάζουν το μεροκάματο με χειρονακτική εργασία, ενώ φοράει περιδέραιο, αποτίνοντας φόρο τιμής «σε όσους λιντσαρίστηκαν, κρεμάστηκαν, περιλούστηκαν με πίσσα, πετάχτηκαν από τις βάρκες στα μέσα της διαδρομής και κανένας δεν είπε για αυτούς ούτε μία προσευχή…».



Παράλληλα και οι τρεις αθλητές φορούν κονκάρδες του Ολυμπιακού Προγράμματος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, αφού και ο Norman αναλαμβάνει δράση για τον αποκλεισμό των μειονοτήτων και εκφράζει την αντίθεσή του με την «λευκή πολιτική» της Αυστραλίας.

Ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ ξεκινά και οι Smith και Carlos σκύβουν το κεφάλι και υψώνουν τη γροθιά τους, φορώντας μαύρο γάντι και θυμίζοντας τον χαιρετισμό της «Μαύρης Δύναμης», ριζοσπαστικής κίνησης των νέγρων.

Σημείωση πρώτη, ότι, στην αυτοβιογραφία του, ο Tommie Smith αναφέρει ότι επρόκειτο για μια κίνηση που είχε να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι με αυτόν καθ’ αυτόν τον χαιρετισμό των μαύρων.

Σημείωση δεύτερη, ότι ο Carlos χρειάστηκε να δανειστεί το αριστερό γάντι του Smith, καθώς είχε ξεχάσει τα δικά του στο Ολυμπιακό Χωριό, για αυτό και ύψωσε το αριστερό του χέρι.

Ο Tommie Smith δηλώνει έπειτα: «Αν κερδίσω, είμαι Αμερικανός και όχι μαύρος Αμερικανός. Αν κάνω κάτι κακό, θα με αποκαλέσουν νέγρο…».

Ορκίστηκε!

Ορκίστηκε! ο νέος (πότε πάλιωσε ο προηγούμενος?) βουλευτής Σερρών της Χ.Α. προσωπικός φίλος της κόρης Μιχαλολιάκου (το όνομα του δε έχει καμία σημασία...), μουσικός και μπασίστας του ναζιστικού συγκροτήματος "πογκρόμ", με μεγαλύτερο hit τους, το... "καίγομαι στο Άουσβιτς". Επειδή ο αγώνας ενάντια στους ναζί, είναι κυρίως αγώνας υπεράσπισης της ιστορικής συλλογικής μνήμης, όσων πέρασε η ανθρωπότητα και οι Έλληνες από τον ναζισμό και τον φασισμό, παραθέτουμε το ελεεινό τραγούδακι τους, μαζί με δυο βίντεο για το ολοκαύτωμα και την εξέγερση των Ελλήνων στο Άουσβιτς. Τα σχόλια δικά σας...

Υ.Γ. 1   Να μας επιτρέψετε να μην αναρτήσουμε το σχετικό βιντεάκι για λόγους αντίστασης στην υποκουλτούρα και την αισθητική των ναζί. Παραθέτουμε μόνο το σχετικό link.   http://www.youtube.com/watch?v=LSFd4KoSEjw

Υ.Γ. 2  Κάποια καθάρματα βύχουν σε μια στιγμή του "τραγουδιού" κοροϊδεύοντας προφανώς όσους πνίγονταν στους θαλάμους αερίων. Επίσης, θα προσέξετε το τρέλο γέλιο που ακούγεται μέσα στο... "τραγούδι". Πραγματικά ανατριχιαστικό. Μας θυμίζει τους στίχους από το τραγούδι των Κατσιμίχα "ah du Berlin":

"Το παγωμένο γέλιο του ακούω και φοβάμαι, το γέλιο του πολέμου ακούω ξανά απο παντού, αχ πόσο εύκολα ξεχνάμε,  το έγκλημα φυσάει ξανά απο παντού..."

Δημοσίευση απο:  Περικλής

Στη Κόλαση του Άουσβιτς



Εξέγερση Ελλήνων στο Αουσβιτς 7 October 1944


Τρίτη 24 Ιουλίου 2012

Μήνυμα συμπαράστασης της Ανοιχτής Συνέλευσης Αλεξανδρούπολης στον ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών.



Από την μακρινή αλλά τόσο κοντινή, στη κατάσταση που βιώνετε καθημερινά, Αλεξανδρούπολη, σας στέλνουμε μήνυμα  συμπαράστασης για καλό αγώνα μέχρι τη τελική σας δικαίωση. Αν σε κάποιους λίγους η προπαγάνδα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ για την δήθεν υπεράσπιση του δικαιώματος  στην εργασία πιάνει τόπο, σε εμάς, στη Βόρεια Ελλάδα των δεκάδων κουφαριών εργοστασίων που εγκαταλειφθήκαν στη τύχη τους από τους ιδιοκτήτες τους, στον Έβρο της ανεργίας του 26% και στους επί μήνες απλήρωτους εργαζόμενους σε μια σειρά από επιχειρήσεις, φαντάζει το πιο σύντομο ανέκδοτο. Ξέρουμε ότι ο αγώνας που δίνετε δεν είναι μόνο δικός σας. Είναι αγώνας όλων μας για το δικαίωμα στη δουλειά με αξιοπρέπεια. Είναι λαμπρό παράδειγμα για όλη την εργατική τάξη που πλήττεται από τη πολιτική του μνημονίου και της άγριας λιτότητας, που συντονισμένα η Ελληνική κυβέρνηση και η Τρόικα προωθούν. Μόνη μας παρότρυνση (αν μας το επιτρέπετε) να συνεχίσετε τον αγώνα με ταξική ΕΝΟΤΗΤΑ, σαν γροθιά, μαζί με όλη την εργατική τάξη…  ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!

Η Ανοιχτή Συνέλευση Αλεξανδρούπολης,
Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012





Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Μαλάκες, ε μαλάκες...!

 


 
Χήρα, ετών ογδόντα εφτά. Ολογράφως. Φύρα για το κράτος. Ντρέπεται, γιατί ξεπέρασε το προσδόκιμο. Και είναι βάρος, για όλους. Λέει. Του amancalledkkmoiris

Σύνταξη 894 ευρώ. Οκτακόσια ενενήντα τέσσερα. Ολογράφως κι αυτό. Άλλοι -λέει- δεν παίρνουν ούτε τετρακόσια. Μερικοί ούτε καν σύνταξη. Μερικοί δεν έχουν καν δουλειά. Κάποιες μέρες ούτε γάλα για το παιδί παίρνουν. Την κάναν να ντρέπεται και γι αυτό. «Επειδή το βάλατε γινάτι να ζείτε εσείς και να ζείτε με οκτακόσια ευρώ, εσείς που ανάγκες δεν έχετε, δεν περισσεύει τίποτε για τους νέους, ένα βαρίδιο είστε».

Στα νοίκια, επί αιώνες. Όλα πέφτουν, τα νοίκια είναι σκληρά καρύδια, αντέχουν ακόμη. Έφυγε, μετά απο εικοσιπέντε χρόνια, από το προηγούμενο σπίτι γιατί ούτε ένα εικοσάρικο σκόντο δέχτηκαν να της κάνουν, να πληρώνει τουλάχιστον τη συμμετοχή της για τα χάπια της πίεσης. Μετακόμιση στα 86. Νέα ζωή αρχίζει ξανά. Για δυο μήνες ήταν σαν χαμένη στο νέο κουτί. Αλλού πατούσε, αλλού βρισκόταν, ήθελε το βράδι να πάει στο μπάνιο και πήγαινε στην ντουλάπα. Ήθελε να πατήσει το διακόπτη και έπιανε πόμολο. Πήγαινε να ανοίξει τη βρύση στην κουζίνα και άνοιγε το ψυγείο. Τρεις φορές λάθεψε και στο κρεβάτι, ευτυχώς είχε τοίχο δίπλα και την κράτησε όρθια. Το 2011 πλήρωσε τρεισήμισι χιλιάρικα σε νοίκια. Μπορούσε -βέβαια- να πάει να ζήσει σε τριάντα τετραγωνικά στον πρώτο ή σε κανένα δώμα αντί να ζητάει Βερσαλλίες στον τρίτο με εξηνταπέντε τετραγωνικά. Και σε γηροκομείο μπορούσε, βασίλισσα θα ήταν, αν δεν ντρεπόμασταν εμείς. Το σύνδρομο της Βίκης τις στοίχειωσε όλες όμως, νέες και γριές. Στα λούσα και στη χλίδα. Και γι αυτό ντρέπεται.