"Ξαναδιαβάζοντας την κρίση"

του Πασχάλη Κεκέ
Ψυχολόγου-ψυχαναλυτικού ψυχοθεραπευτή

Το τελευταίο διάστημα,με τις κινητοποιήσεις αγανακτισμένων προς το σύστημα πολιτών,συνεχώς διατυπώνεται ένα ερώτημα. Μα γιατί αυτές οι συγκεντρώσεις δεν μαζεύουν περισσότερο κόσμο ? Γιατί άραγε ? Μα είναι τελικά τόσο εύκολο να τοποθετηθεί κανείς απέναντι σε ένα τέλος? Κι εδώ μιλάμε για ένα τέλος μιας ολόκληρης εποχής... Η απάντηση είναι πως είναι εξαιρετικά δύσκολο γιατί η όλη κατάσταση παραπέμπει σε απώλεια,σαν να βιώνουμε ένα θάνατο δηλαδή. Κι ο φόβος του ανθρώπου για το θάνατο, είναι σύμφυτος με την ίδια του την ύπαρξη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που στις εν λόγω συγκεντρώσεις μαζεύεται κυρίως κόσμος νεαρής ηλικίας-νιότη,ζωντάνια,ερωτική διάθεση για την ίδια τη ζωή,παλμός ζωής με λίγα λόγια. Όποιος είχε την τύχη να πάρει μέρος σε κάποια σχετική πορεία διαμαρτυρίας και με την προυπόθεση ότι δύναται να δει τα πράγματα μέσω αυτής της οπτικής,το βασικό πράγμα που πιστεύω θα είδε είναι αυτό,δηλαδή μια ατμόσφαιρα γιορτής,χαράς,διάθεσης για αλλαγή...

Ας επανέλθω όμως στο ζήτημα των ανθρώπων που φαίνεται να μην συγκινείται ιδιαίτερα από τα συμβαίνοντα.Ή μήπως συγκινείται και απλά αμύνεται? Προφανώς και αμύνεται με τα δικά του μέσα.Δεν είναι καθόλου εύκολο να εγκαταλείψει κανείς ένα συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο έχει μάθει να ζει. Πως να απαρνηθεί κανείς την απόλαυση μιας γυαλιστερής ζωής και να αποδεχθεί το αυτονόητο,ότι δηλαδή η ζωή χαρακτηρίζεται ή και είναι δομημένη γύρω από απαγορεύσεις,ελλείψεις αλλά και από ένα φυσικό τέλος ? Και όχι μόνο γύρω από την ψευδαίσθηση της απόλαυσης. Και πόσο εύκολο είναι όντας κανείς σκλάβος της ποσότητας,να οχυρωθεί γύρω από τα υπάρχοντα του,τα χρήματα του και έτσι να φυλαχτεί από την όποια αποδιοργάνωση προκαλεί η ίδια η εποχή με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της...

Η αναφορά μου στους ανθρώπους που έχουν επιλέξει να κινούνται έτσι,έχει το χαρακτήρα της κατανόησης και της αποενοχοποίησης. Εξάλλου ποιος μπορεί να κατηγορήσει κάποιον που έτσι μπορεί να διαφυλάξει την ίδια του την ύπαρξη? Γιατί στην προκειμένη περίπτωση ο ναρκισισμός γίνεται φύλακας της ίδιας της ζωής...