Του Θοδωρή Ηλιόπουλου
23 Γενάρη 2013 έκλεισε η αυλαία από το θέατρο του παραλόγου στο οποίο κλήθηκα να παίξω τον χειρότερο ρόλο της μέχρι τώρα ζωής μου.
Το σενάριο γράφτηκε 18 Δεκέμβρη του 2008, στα κρατητήρια της ΓΑΔΑ και η αυλαία άνοιξε 23 Δέκεμβρη του 2008 στο σανίδι του Κορυδαλλού.
Πολυμελής θίασος… εκατοντάδες προσαχθέντες, δεκάδες συλληφθέντες και τελικώς κρατούμενοι σε σκόρπιες φυλακές της χώρας. Με τι δική του ιστορία ο καθένας, τις δικές του νύχτες σε κελιά απάνθρωπα.
Ο καθένας στο ρόλο του. Εγώ δεν είχα κείμενο, δεν πήρα ποτέ. Κείμενο είχαν οι δύο αστυνομικοί που με συνέλαβαν. Σενάριο λεπτομερές με μάρμαρα, μολότοφ, τακτικές κλπ. Δεν είχε καμία σημασία κανένας αυτόπτης, καμία μαρτυρία, τίποτα που να με αποδεσμεύει από αυτόν τον ρόλο… έπρεπε να παίξω.
Και έπαιξα… σχεδόν 9 μήνες φυλακισμένος, σχεδόν διαφανής από την απεργία πείνας και σχεδόν 4 χρόνια δέσμιος.
Τουλάχιστον στο φινάλε ανασύροντας τα χιλιοπαιγμένα σενάρια (και μεταξύ μας …κακοπαιγμένα) των αστυνομικών που με συνέλαβαν η δικαιοσύνη αποφάνθηκε ότι είμαι αθώος… λόγω αμφιβολιών, εγώ και οι άλλοι 3 συγκατηγορούμενοι μου αλλά και πλήθος συλληφθέντων από εκείνο τον Δεκέμβρη…
Όσο και απόθεμα ψυχής κι αν είχα, ο φάρος στο βάθος ήταν η αλληλεγγύη του κόσμου, εντός και εκτός των τειχών και πέρα από κάθε σύνορο.
Τον ευχαριστώ
ΥΓ. Δύναμη σε όσους/ες ενσαρκώνουν αυτή τη στιγμή αντίστοιχους ρόλους
«Για πάντα ανίκανοι να νικήσουν αυτό που ποτέ δεν θα είναι ικανοί να καταλάβουν»
(το πιο παρήγορο σύνθημα που είδα ποτέ γραμμένο)
24-01-2013
Θοδωρής Ηλιόπουλος
