Βρέθηκα χθες στην
ΕΡΤ λίγες μέρες μετά το «μαύρο» της οθόνης. Καλούσαν ενώσεις εργαζομένων, οι
ΓΕΣΕΕ, και η ΑΔΕΔΥ στις έξι. Επτά παρά
στην Αγία Παρασκευή με αγωνία. Θα έχει κλείσει η Μεσογείων; Δεν είχε.
Απογοήτευση. Μέσα στο προαύλιο μερικές εκατοντάδες κόσμου και μουσική από τα
μεγάφωνα. Ήταν οι Αριστεροί. Το έβλεπες από τα πανό, το ήξερες από τις εκφράσεις
τους, την αγωνία τους, την κούρασή τους. Δεν αντέχουμε άλλη μια ήττα, αλλά είμαστε εδώ και θα είμαστε εδώ, όσο κρατήσει. Άλλη μια φορά μέχρι να έρθουν κι οι
Άλλοι. Κι όλοι μαζί να σταματήσουμε τον εφιάλτη που ζούμε. Κάθισα λυπημένη στο
γρασίδι. Μια ώρα, δυο ώρες…. Άρχισε να μαζεύεται και άλλος κόσμος, να γεμίζει ο
χώρος. Αναθάρρησα. Αναθάρρησαν και οι γύρω μου το είδα στα πρόσωπα τους. Ωραία.
Ήταν μερικές χιλιάδες, όχι όμως αρκετές. Είδα και τους πρώτους φίλους μου. Δε
χρειάζεται να δώσεις ραντεβού, ξέρεις ότι θα είναι εκεί.
Βράδιασε. Ήρθαν
κι άλλοι, πολλοί. Ο κόσμος μαζεύτηκε γύρω από την εξέδρα, να ακούσει τα Μουσικά
Σύνολα της ΕΡΤ. Δεν τα πάω καλά με την κλασική μουσική, έχω δει κάποια
κοντσέρτα, αλλά…..