Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

Χθες το βράδυ στο προαύλιο της ΕΡΤ

Βρέθηκα χθες στην ΕΡΤ λίγες μέρες μετά το «μαύρο» της οθόνης. Καλούσαν ενώσεις εργαζομένων, οι ΓΕΣΕΕ, και η ΑΔΕΔΥ  στις έξι. Επτά παρά στην Αγία Παρασκευή με αγωνία. Θα έχει κλείσει η Μεσογείων; Δεν είχε. Απογοήτευση. Μέσα στο προαύλιο μερικές εκατοντάδες κόσμου και μουσική από τα μεγάφωνα. Ήταν οι Αριστεροί. Το έβλεπες από τα πανό, το ήξερες από τις εκφράσεις τους, την αγωνία τους, την κούρασή τους. Δεν αντέχουμε άλλη μια ήττα, αλλά είμαστε εδώ και θα είμαστε εδώ, όσο κρατήσει. Άλλη μια φορά μέχρι να έρθουν κι οι Άλλοι. Κι όλοι μαζί να σταματήσουμε τον εφιάλτη που ζούμε. Κάθισα λυπημένη στο γρασίδι. Μια ώρα, δυο ώρες…. Άρχισε να μαζεύεται και άλλος κόσμος, να γεμίζει ο χώρος. Αναθάρρησα. Αναθάρρησαν και οι γύρω μου το είδα στα πρόσωπα τους. Ωραία. Ήταν μερικές χιλιάδες, όχι όμως αρκετές. Είδα και τους πρώτους φίλους μου. Δε χρειάζεται να δώσεις ραντεβού, ξέρεις ότι θα είναι εκεί.
Βράδιασε. Ήρθαν κι άλλοι, πολλοί. Ο κόσμος μαζεύτηκε γύρω από την εξέδρα, να ακούσει τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ. Δεν τα πάω καλά με την κλασική μουσική, έχω δει κάποια κοντσέρτα, αλλά…..
Κάθισα στο χορτάρι και περίμενα. Πριν αρχίσει η συναυλία, στα μεγάφωνα μίλησε ο Βενιζέλος. Συνεδριάσαμε, δε σας λέμε τι αποφασίσαμε, θα συνεδριάσουμε στο κόμμα, και θα ξανασυνεδριάσουμε στην κυβέρνηση. Ακούστηκε κι η φωνή του Κουβέλη. Συνεδριάσαμε. Δε σας λέω τι αποφάσισα.
Μια παγωμένη ησυχία. Σηκώνεται όρθια η ορχήστρα. Άνθρωποι που μόλις είχαν χάσει τη δουλειά τους. Ξεκινά το κονσέρτο. Τη χορωδία, δεν την έβλεπες ήταν λίγο πιο πίσω. Δυο άντρες, ένας βαρύφωνος κι ένας τενόρος, και δυο κοπέλες μπροστά, βιολιστές, βιολοντσελίστες….Ντυμένοι με τα καθημερινά τους. Μόνο μια κοπέλα με βιολί, μπροστά αριστερά, έμοιαζε να έχει ντυθεί επίσημα. Άκουσα τη φωνή ενός παλιού συμφοιτητή να ψιθυρίζει στο αυτί μου, μισοαστεία μισοσοβαρά: τι είναι αυτό που ακούμε, δεν έχω την παιδεία. Το ρέκβιεμ του Μότσαρτ, απαντάει ο διπλανός μου.  Βρίσκομαι όρθια, ακίνητη, με μια μπύρα στο χέρι, να μη μιλώ, μόνο να ακούω. Κοιτάω γύρω μου, όλοι όρθιοι. Υπνωτισμένοι. Καθημερινοί άνθρωποι, δεν ξέρουν από κλασική μουσική. Κοπέλες με σορτσάκια, αγόρια με το κράνος στο χέρι, ποδηλάτες,, παρέες με μπύρες, νοικοκυρές, συνταξιούχοι, παιδιά. Γλυκό βράδι, φυσούσε ελαφρό αεράκι. Πιο πέρα, δίπλα στον κορμό από ένα πλατάνι ένα αγόρι διάβαζε το κομμάτι από μια παρτιτούρα. Όλα μοιάζαν μαγικά.
Η συναυλία τελείωσε, χειροκρότημα, ο μαέστρος κάνει στον αέρα το  σήμα της νίκης στους απολυμένους καλλιτέχνες της ορχήστρας. Φύγαμε γρήγορα να προλάβουμε το μετρό. Η Μεσογείων ήταν άδεια. Είδαμε κόσμο να έρχεται. Όχι αρκετό, σκέφτηκα.  Στο δρόμο ήμασταν αμίλητοι. Ξέραμε, ότι μόλις νοιώσαμε μοναδικές στιγμές στην παγκόσμια ιστορία.






Αναρτήθηκε απο τη Νίκη

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου